هفتاد و سوّم

فقط کافی بود پِخ کنی تا ببینی چه سیلی پشت چشم هایم خوابیده است ، من هرگز آدمی نبودم که اجازه دهم به آسانی [ و سختی حتی!] به شعورم توهین شود . لازم نیست حتماً طرف آدم باشد ، یک ابله به تمام معنا هم می تواند یک روز ِ تو را به گند بکشد ، ابلهی که هیچ است ؛ و این بار ِ مزخرف لعنتی است روی دوشَت ، آن هم فقط دوش ِ تو ، که همیشه ی خدا باید ملاحظه کنی و خُرد شوی ؛ چون آن ابله یک تی تیش چندش آور لوس ِ از خود راضی است! [صرف نظر از قرابت اجباری اش!]

_{. اگر دختر بود به جان خودم اتقدر داغان نبودم...}