شصتم

خوب می داند که اهلَش نبوده و نیستم ، لابد برای همین همیشه سفارشم می کند [زندگیَت را با چنگ و دندان بچسب ، بد زمانه ایست ، رو برگردانی نه شوهر داری نه زندگی] . برای من ، امّا ، معنا ندارد ، اصلن چنگ و دندان چه معنی دارد؟ دوست ندارم مثل سگ پاسوخته دنبالش بدَوَم ، زندگی ای که بخواهد با چنگ و دندان حفظ شود پشیزی نمی ارزد ، این وسط باید یک « چیزی » باشد . آن ، اگر نبود ؛ چنگ و دندان که هیچ ، بیل و کلنگ هم به کار نمی آید ...!