صدُ یازدهم

نباشد که حسرت ایّام گذشته را بخوری ،‌ حس کنی که چُنان حیوانی پشیمانی از تمامی تصمیم هایی که زمانی فکر می کردی نهایت دقّتت را صرف گرفتنش کردی . دلت نمی سوخت اگر عجولانه رفتار کرده بودی که نکردی این کار را .. دلت می خواهد برگردی به همان ایّامی که زمانی از آن می گریختی ، دوستَش نداشتی! این آینده لعنتی مثل کادوهای روبان شده می ماند ، ظاهر فریبنده ای دارد ..

این آفت زندگی است ،‌همین بزرگ شدن ،‌دور شدن از تمامی ِ بچگی کردن ها ... از روزهایی که خودت بودی و خودت ... هِی فلانی !‌قدر بدانَش .