صدُ پنجاهُم

نه به آن دلچسبی است که شود زیرِ آن سایه ی گرمش خزید ، نه به خُنکای بهارش دل بست ، نه به برفش دل گرم ، نه به پاییزش دل شاد .. ؛ ته آن قند لب ش ، تلخی بی نمکی است ، همچو یک برّه ی خوش خوان زیباست ، گرگ ِ فرو خفته ی آن بیدار است ، می دَرد آن جگرت .. [زندگی]